Bijna beroofd...
Door: Jolanda
Blijf op de hoogte en volg Jolanda
20 Februari 2012 | Filipijnen, Tagbilaran City
Na de duikcursus ben ik weer terug naar de familie gegaan. En doordat het hier een komen en gaan van mensen is, en er altijd wel een extra persoon mee eet, kwam ik er toen pas achter dat er ook nog een neefje hier in huis woont. ;) De 2 hulpen zijn trouwens vervangen door 2 nieuwe, dus dat waren nog 2 extra nieuwe gezichten. Ze zijn trouwens niet vervangen omdat ze niet goed waren, maar omdat dat gewoon zo gaat hier: je blijft maar ongeveer 1 maand in het huishouden en gaat dan weer even naar huis om weer in een volgend gezin te gaan werken. Moeite om nieuwe hulpen te vinden hebben ze trouwens niet, want de hulpen kennen altijd wel weer een vriendin, tante, moeder of buurvrouw die het werk van hun over komt nemen.
Ondertussen heb ik trouwens beter door wat Levie Anne en Nic nou eigenlijk precies doen. Nic werkt als 'beginnend zeeman' (ofwel hij schrobt de wc en sjouwt met de trossen) en volgt af en toe aanvullende cursussen om carriere te kunnen maken om uiteindelijk kapitein te worden. Omdat er zoveel mannen hier als zeeman werken (het verdient goed), krijg je als 'beginnend zeeman' maar een keer in de zoveel tijd een contract voor iets van 6 a 9 maanden. In de tussentijd leef je van het geld dat je met je vorige contract hebt verdiend.
Levie Anne heeft samen met een aantal anderen (onder andere 3 buitenlandse mannen die hier met hun Filippijnse vriendin wonen) een zaakje. Ze verstrekken leningen en kopen stukken land op, die ze dan weer onder verdelen, waar ze de bestemming van veranderen (van bijvoorbeeld landbouw naar wonen) en die ze verkopen. Het is een goedlopend zaakje en verdient volgens mij wel aardig.
Als Levie Anne naar de stukken land moet gaan kijken, ga ik eigenlijk altijd mee. Nic is dan de chauffeur en vaak gaan we ook nog een vriendin/business partner ophalen die dan ook mee gaat. Onderweg gaan we vaak langs familie, stoppen we ergens om te lunchen, gaan we boodschappen doen, gaan we toch iets anders doen dan dat we van plan waren, kopen we voer voor het varken dat ze hebben, brengen we het voer voor het varken naar de varkenshoeder, halen we de kinderen op en gaan we langs een vriendin die de papieren regelt etc etc.. Als we de stukken land bekijken, wordt er ondertussen vaak ook nog fruit geplukt dat daar aan de bomen groeit. Heb dus al vanalles gegeten waar ik het bestaan niet van wist!
Vorige week woensdag was het al laat en donker toen we in de stad nog naar een drogist moesten om anti-allergie medicijnen te kopen voor Nic (hij heeft echt een lelijke allergische reactie op de henna tattoos die we hebben genomen). Nic zat achter het stuur van de multicab, ik zat achterin te wachten en Levie Anne was de winkel in toen er 3 gasten op 1 motor achter de multicab stopten en naar mij begonnen te zwaaien en me handkusjes begonnen te geven. Op zich is dat niks bijzonders, want ik wordt hier heel de dag toegezwaaid en geroepen, maar deze gasten gaven me kippenvel. Dat mijn gevoel over deze gasten juist was bleek later. Op weg naar huis vanuit het centrum bleven ze ons namelijk achtervolgen en naar mij zwaaien. Na een tijdje haalde Nic aan de linker kant een tricycle in en haalden die gasten de tricycle aan de rechterkant in omdat ze ons wilden blijven volgen (dit allemaal door een grote diepe plas, doordat het regenwater op dat stuk van de weg niet weg kan). Na het inhalen kwam er een andere motorrijder naast de 3 jongens rijden en die geeft hen een schop zodat ze uit balans raken. Toen ze na een fractie van een seconde hun balans weer terug hadden, werd er een pistool getrokken en 3x op de motorrijder geschoten. Bij het eerste schot viel die van zijn motor, maar dat weerhield ze er dus niet van om nog 2x op hem te schieten. Dit alles gebeurde dus zo'n 5 meter achter de multicab, waar ik open en bloot in zat. Mijn hart ging tekeer! Mijn hart stopte echter even toen die gasten gas gaven om weg te sprinten en ons dus weer in gingen halen. Ik kon ze recht in de ogen kijken, en kon het pistool wat ze ophoog hielden duidelijk zien, toen ze de multicab op 10 cm afstand voorbij gingen. Toen ze eenmaal voorbij gingen hebben we Nic gesommeerd langzaam te rijden zodat die gasten ons ver voorbij zouden rijden. Daarna is hij met wel 80 km per uur (terwijl de weg hier maar voor maximaal 50 km per uur gemaakt is) maar huis gescheurd. Thuis heeft Levie Anne meteen de politie gebeld.
De volgende dag bleek dat die 3 gasten overvallers zijn, die vanaf een ander eiland komen om hier toe te slaan. Ze rijden 's avonds door de stad op zoek naar een potienteel slachtoffer, volgen die een tijd en beroven het slachtoffer met als dreigmiddel dat pistool. Doordat ze de avond ervoor ook al zo te werk waren gegaan, was de politie echter alert en hadden ze in de gaten dat ze ons volgden. De motorrijder die beschoten was, bleek dus een agent te zijn die die gasten van hun motor wilde schoppen om ze te kunnen arresteren. Stel je voor dat die agent er niet was geweest....!!! Zat ik daar met mijn rugzakje met alles er in (paspoort, creditcard, ticket, etc omdat ik die dag van Panglao Beach kwam en nog niet bij hun thuis was geweest). Met die agent is trouwens alles prima. Zodra hij zag dat hij beschoten zou worden is hij van zijn motor gerold en de bosjes ingerend (en hij is dus niet neergeschoten, zoals het voor ons leek).
Dat dit soort praktijken erg ongebruikelijk zijn hier op het eiland, blijkt wel uit de aandacht die het in het lokale nieuws krijgt. Dagenlang ging het over niets anders op de radio en kwamen we dus meer te weten over die gasten en hoe ze te werk gaan. Levie Anne was in het begin vooral bang dat ze wisten dat zij vanwege haar zaakje vaak met grote bedragen over straat loopt, en ik was vooral bang omdat ik nogal opval (als blanke lange vrouw kun je je echt niet verstoppen in een gezelschap met alleen maar Filippijnos). Maar gelukkig bleken we dus alleen maar 'op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd' te zijn geweest. Vervolgens gaan we trouwens wel 's avonds alleen nog maar met de auto (met geblindeerde ramen) en een pepperspray op pad!
Hoewel de 'bijna-beroving en schietpartij' genoeg stress had opgeleverd voor 3 maanden reizen, kreeg ik de volgende dag nog een keer een schok te verwerken toen de kapster me totaal verkeerd had begrepen en enorme stukken van mijn haar afknipte! Ik wilde dat ze het bovenste laagje wat korter knipte, maar in plaats daarvan heeft ze mijn haar in 2 lagen geknipt: een bloempotkapsel bovenop met daaronder de lange laag haar (waar gelukkig maar weinig vanaf is) wat nu dus op een matje lijkt. Spaar ik dus zo ongeveer al een jaar op een mooie volle bos met lang haar, is het in een knipbeurt verprutst door een Filippijnse kapster! Gelukkig kunnen de korte plukken nog wel net in een staartje...
Verder ben ik nog mee gegaan naar een soort van bonte avond tijdens het jaarlijkse kampeerweekend van de school van Lance (oudste zoon van Levie Anne, 12 jaar). In Nederland is scouting een hobby, maar hier is het verbonden aan school en krijg je dus ook punten voor het leggen van knopen en het goed opzetten van je tent. Tijdens de bonte avond werden er ook allerlei stukjes opgevoerd voor een jury bestaande uit leraren. Uiteraard werd er gezongen (zie filmpje), maar er werd ook heel serieus gevolksdanst. :) Als familie kom je gezellig kijken en breng je wat snacks voor je kind mee. Lance begint echter al een beetje te puberen en had zijn moeder verboden bij hem in de buurt te komen, ookal hadden we taart voor hem meegebracht. Omdat hij tegen mij echter geen nee durft te zeggen (ik blijf toch een beetje die enge buitenlander ookal ken ik ze al 3 weken), ben ik de taart maar gaan brengen. Levie Anne en ik hebben er smakelijk om gelachen dat dit echter nog erger was dan dat zijn moeder de taart kwam brengen, omdat nu iedereen aan hem vroeg wie die buitenlander was. :)
Eergisteren zijn we weer samen met lola (oma) op pad geweest en zijn we met een bootje over de rivier in Loboc gevaren, hebben we erg gemene apen bekeken (die lola aanvielen als ze niet snel eten gaf), zijn we naar een vlindertuin gegaan, hebben we over een hangbrug gelopen en zijn we met een kabelbaan over de rivier in Loboc gegaan. 's Avonds zijn we langs allerlei familie gereden om ze uit te nodigen voor Nic's verjaardag.
Gisteren was dus de verjaardag van Nic. Het was de bedoeling dat we naar het strand zouden gaan, maar 's morgens bleek Levie Anne griep te hebben (ik heb helaas ook keelpijn en hoofdpijn), dus werd iedereen gebeld om te laten weten dat het dan maar thuis werd gehouden. Omdat Levie Anne niet kon helpen met koken, is de moeder van Nic gekomen om samen met de hulpen al het eten te bereiden, wat zeker nodig was gezien de hoeveelheid boodschappen die we de vorige dag hadden gekocht. Ondertussen heb ik de slingers en ballonnen opgehangen die ik had gekocht (iets wat ze hier niet kennen voor een verjaardag), wat erg werd gewaardeerd en wat de stemming er in bracht. :) Toen eenmaal de gasten binnen kwamen druppelen, iemand 25 liter macroni-fruitsalade binnenbracht, ik wel aan minstens 20 neven, 10 ooms en hun kinderen werd voorgesteld en het hele geroosterde varken werd binnen gedragen begreep ik pas dat dit en drukke dag werd! De hele dag renden er dus kinderen rond, werd er KTV gezongen, werd er gegeten, gedronken (vooral door de mannen - Nic heeft een enorme kater!), gelachen en gekletst. Ik heb van elke minuut genoten. :)
Door de verjaardag van Nic heb ik ook meer doorgekregen hoe families hier in elkaar steken. Ik wist al dat je hier vanwege het katholieke geloof niet kan scheiden, maar wel een ontbinding van je huwelijk aan kunt vragen. Dat is eigenlijk niet te bedoeling, maar als je een advocaat kunt betalen, kun je dus wel uit elkaar. Het is nooit de vraag waar de kinderen dan gaan wonen, want die blijven gewoon bij de moeder omdat de vader vaak niet meer naar ze omkijkt. Omdat veel Filippijnos jong trouwen en kinderen krijgen, is het niet ongebruikelijk dat ze op hun 25e al weer 'gescheiden' zijn en dus vaak weer kinderen krijgen met een andere partner. En hoewel de familie hier hecht is, blijk toch niet alles te worden besproken. Zo blijkt een vriendje van Lance en Vince dus de zoon van de broer van Nic en zijn eerste vrouw te zijn. Dat arme jochie heeft dus heel de dag boven gezeten omdat de tweede vrouw van de broer van Nic niet echt een band met hem hebben omdat hij bij zijn moeder woont. De kinderen van Levie Anne hebben geloof ik wel een goede band met hun vaders familie. We halen hun namelijk regelmatig op of zetten hun af bij de markt waar hun opa en oma werken, en de dag na de aardbeving gingen ze ook naar hun vader omdat er geen school was. Nic blijft dan echter in de auto zitten, ookal blijven we daar een uur, want ze gaan een confrontatie liever uit de weg. Een kind hoeft trouwens niet altijd met zijn ouders op te groeien. Zo is Nic bij de zus van zijn opa opgegroeid omdat zij alleenstaand was en geen kinderen had. Ik heb begrepen dat de band met zijn vader ook niet echt goed is, wat ook wel bleek uit het feit dat hij niet op zijn verjaardag was. Een vriendin van Levie Anne heeft tenslotte ook weer problemen met haar schoonfamilie. Haar man is zeeman en wanneer hij weg is laten ze haar duidelijk blijken dat ze het niet waarderen dat zijn salaris naar haar (en hun 3 kinderen!!) gaat in plaats van naar hun. Veel moeders willen dan ook niet altijd dat hun zonen trouwen, want dan valt er een inkomen weg.
Liefs Jolanda
Ondertussen heb ik trouwens beter door wat Levie Anne en Nic nou eigenlijk precies doen. Nic werkt als 'beginnend zeeman' (ofwel hij schrobt de wc en sjouwt met de trossen) en volgt af en toe aanvullende cursussen om carriere te kunnen maken om uiteindelijk kapitein te worden. Omdat er zoveel mannen hier als zeeman werken (het verdient goed), krijg je als 'beginnend zeeman' maar een keer in de zoveel tijd een contract voor iets van 6 a 9 maanden. In de tussentijd leef je van het geld dat je met je vorige contract hebt verdiend.
Levie Anne heeft samen met een aantal anderen (onder andere 3 buitenlandse mannen die hier met hun Filippijnse vriendin wonen) een zaakje. Ze verstrekken leningen en kopen stukken land op, die ze dan weer onder verdelen, waar ze de bestemming van veranderen (van bijvoorbeeld landbouw naar wonen) en die ze verkopen. Het is een goedlopend zaakje en verdient volgens mij wel aardig.
Als Levie Anne naar de stukken land moet gaan kijken, ga ik eigenlijk altijd mee. Nic is dan de chauffeur en vaak gaan we ook nog een vriendin/business partner ophalen die dan ook mee gaat. Onderweg gaan we vaak langs familie, stoppen we ergens om te lunchen, gaan we boodschappen doen, gaan we toch iets anders doen dan dat we van plan waren, kopen we voer voor het varken dat ze hebben, brengen we het voer voor het varken naar de varkenshoeder, halen we de kinderen op en gaan we langs een vriendin die de papieren regelt etc etc.. Als we de stukken land bekijken, wordt er ondertussen vaak ook nog fruit geplukt dat daar aan de bomen groeit. Heb dus al vanalles gegeten waar ik het bestaan niet van wist!
Vorige week woensdag was het al laat en donker toen we in de stad nog naar een drogist moesten om anti-allergie medicijnen te kopen voor Nic (hij heeft echt een lelijke allergische reactie op de henna tattoos die we hebben genomen). Nic zat achter het stuur van de multicab, ik zat achterin te wachten en Levie Anne was de winkel in toen er 3 gasten op 1 motor achter de multicab stopten en naar mij begonnen te zwaaien en me handkusjes begonnen te geven. Op zich is dat niks bijzonders, want ik wordt hier heel de dag toegezwaaid en geroepen, maar deze gasten gaven me kippenvel. Dat mijn gevoel over deze gasten juist was bleek later. Op weg naar huis vanuit het centrum bleven ze ons namelijk achtervolgen en naar mij zwaaien. Na een tijdje haalde Nic aan de linker kant een tricycle in en haalden die gasten de tricycle aan de rechterkant in omdat ze ons wilden blijven volgen (dit allemaal door een grote diepe plas, doordat het regenwater op dat stuk van de weg niet weg kan). Na het inhalen kwam er een andere motorrijder naast de 3 jongens rijden en die geeft hen een schop zodat ze uit balans raken. Toen ze na een fractie van een seconde hun balans weer terug hadden, werd er een pistool getrokken en 3x op de motorrijder geschoten. Bij het eerste schot viel die van zijn motor, maar dat weerhield ze er dus niet van om nog 2x op hem te schieten. Dit alles gebeurde dus zo'n 5 meter achter de multicab, waar ik open en bloot in zat. Mijn hart ging tekeer! Mijn hart stopte echter even toen die gasten gas gaven om weg te sprinten en ons dus weer in gingen halen. Ik kon ze recht in de ogen kijken, en kon het pistool wat ze ophoog hielden duidelijk zien, toen ze de multicab op 10 cm afstand voorbij gingen. Toen ze eenmaal voorbij gingen hebben we Nic gesommeerd langzaam te rijden zodat die gasten ons ver voorbij zouden rijden. Daarna is hij met wel 80 km per uur (terwijl de weg hier maar voor maximaal 50 km per uur gemaakt is) maar huis gescheurd. Thuis heeft Levie Anne meteen de politie gebeld.
De volgende dag bleek dat die 3 gasten overvallers zijn, die vanaf een ander eiland komen om hier toe te slaan. Ze rijden 's avonds door de stad op zoek naar een potienteel slachtoffer, volgen die een tijd en beroven het slachtoffer met als dreigmiddel dat pistool. Doordat ze de avond ervoor ook al zo te werk waren gegaan, was de politie echter alert en hadden ze in de gaten dat ze ons volgden. De motorrijder die beschoten was, bleek dus een agent te zijn die die gasten van hun motor wilde schoppen om ze te kunnen arresteren. Stel je voor dat die agent er niet was geweest....!!! Zat ik daar met mijn rugzakje met alles er in (paspoort, creditcard, ticket, etc omdat ik die dag van Panglao Beach kwam en nog niet bij hun thuis was geweest). Met die agent is trouwens alles prima. Zodra hij zag dat hij beschoten zou worden is hij van zijn motor gerold en de bosjes ingerend (en hij is dus niet neergeschoten, zoals het voor ons leek).
Dat dit soort praktijken erg ongebruikelijk zijn hier op het eiland, blijkt wel uit de aandacht die het in het lokale nieuws krijgt. Dagenlang ging het over niets anders op de radio en kwamen we dus meer te weten over die gasten en hoe ze te werk gaan. Levie Anne was in het begin vooral bang dat ze wisten dat zij vanwege haar zaakje vaak met grote bedragen over straat loopt, en ik was vooral bang omdat ik nogal opval (als blanke lange vrouw kun je je echt niet verstoppen in een gezelschap met alleen maar Filippijnos). Maar gelukkig bleken we dus alleen maar 'op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd' te zijn geweest. Vervolgens gaan we trouwens wel 's avonds alleen nog maar met de auto (met geblindeerde ramen) en een pepperspray op pad!
Hoewel de 'bijna-beroving en schietpartij' genoeg stress had opgeleverd voor 3 maanden reizen, kreeg ik de volgende dag nog een keer een schok te verwerken toen de kapster me totaal verkeerd had begrepen en enorme stukken van mijn haar afknipte! Ik wilde dat ze het bovenste laagje wat korter knipte, maar in plaats daarvan heeft ze mijn haar in 2 lagen geknipt: een bloempotkapsel bovenop met daaronder de lange laag haar (waar gelukkig maar weinig vanaf is) wat nu dus op een matje lijkt. Spaar ik dus zo ongeveer al een jaar op een mooie volle bos met lang haar, is het in een knipbeurt verprutst door een Filippijnse kapster! Gelukkig kunnen de korte plukken nog wel net in een staartje...
Verder ben ik nog mee gegaan naar een soort van bonte avond tijdens het jaarlijkse kampeerweekend van de school van Lance (oudste zoon van Levie Anne, 12 jaar). In Nederland is scouting een hobby, maar hier is het verbonden aan school en krijg je dus ook punten voor het leggen van knopen en het goed opzetten van je tent. Tijdens de bonte avond werden er ook allerlei stukjes opgevoerd voor een jury bestaande uit leraren. Uiteraard werd er gezongen (zie filmpje), maar er werd ook heel serieus gevolksdanst. :) Als familie kom je gezellig kijken en breng je wat snacks voor je kind mee. Lance begint echter al een beetje te puberen en had zijn moeder verboden bij hem in de buurt te komen, ookal hadden we taart voor hem meegebracht. Omdat hij tegen mij echter geen nee durft te zeggen (ik blijf toch een beetje die enge buitenlander ookal ken ik ze al 3 weken), ben ik de taart maar gaan brengen. Levie Anne en ik hebben er smakelijk om gelachen dat dit echter nog erger was dan dat zijn moeder de taart kwam brengen, omdat nu iedereen aan hem vroeg wie die buitenlander was. :)
Eergisteren zijn we weer samen met lola (oma) op pad geweest en zijn we met een bootje over de rivier in Loboc gevaren, hebben we erg gemene apen bekeken (die lola aanvielen als ze niet snel eten gaf), zijn we naar een vlindertuin gegaan, hebben we over een hangbrug gelopen en zijn we met een kabelbaan over de rivier in Loboc gegaan. 's Avonds zijn we langs allerlei familie gereden om ze uit te nodigen voor Nic's verjaardag.
Gisteren was dus de verjaardag van Nic. Het was de bedoeling dat we naar het strand zouden gaan, maar 's morgens bleek Levie Anne griep te hebben (ik heb helaas ook keelpijn en hoofdpijn), dus werd iedereen gebeld om te laten weten dat het dan maar thuis werd gehouden. Omdat Levie Anne niet kon helpen met koken, is de moeder van Nic gekomen om samen met de hulpen al het eten te bereiden, wat zeker nodig was gezien de hoeveelheid boodschappen die we de vorige dag hadden gekocht. Ondertussen heb ik de slingers en ballonnen opgehangen die ik had gekocht (iets wat ze hier niet kennen voor een verjaardag), wat erg werd gewaardeerd en wat de stemming er in bracht. :) Toen eenmaal de gasten binnen kwamen druppelen, iemand 25 liter macroni-fruitsalade binnenbracht, ik wel aan minstens 20 neven, 10 ooms en hun kinderen werd voorgesteld en het hele geroosterde varken werd binnen gedragen begreep ik pas dat dit en drukke dag werd! De hele dag renden er dus kinderen rond, werd er KTV gezongen, werd er gegeten, gedronken (vooral door de mannen - Nic heeft een enorme kater!), gelachen en gekletst. Ik heb van elke minuut genoten. :)
Door de verjaardag van Nic heb ik ook meer doorgekregen hoe families hier in elkaar steken. Ik wist al dat je hier vanwege het katholieke geloof niet kan scheiden, maar wel een ontbinding van je huwelijk aan kunt vragen. Dat is eigenlijk niet te bedoeling, maar als je een advocaat kunt betalen, kun je dus wel uit elkaar. Het is nooit de vraag waar de kinderen dan gaan wonen, want die blijven gewoon bij de moeder omdat de vader vaak niet meer naar ze omkijkt. Omdat veel Filippijnos jong trouwen en kinderen krijgen, is het niet ongebruikelijk dat ze op hun 25e al weer 'gescheiden' zijn en dus vaak weer kinderen krijgen met een andere partner. En hoewel de familie hier hecht is, blijk toch niet alles te worden besproken. Zo blijkt een vriendje van Lance en Vince dus de zoon van de broer van Nic en zijn eerste vrouw te zijn. Dat arme jochie heeft dus heel de dag boven gezeten omdat de tweede vrouw van de broer van Nic niet echt een band met hem hebben omdat hij bij zijn moeder woont. De kinderen van Levie Anne hebben geloof ik wel een goede band met hun vaders familie. We halen hun namelijk regelmatig op of zetten hun af bij de markt waar hun opa en oma werken, en de dag na de aardbeving gingen ze ook naar hun vader omdat er geen school was. Nic blijft dan echter in de auto zitten, ookal blijven we daar een uur, want ze gaan een confrontatie liever uit de weg. Een kind hoeft trouwens niet altijd met zijn ouders op te groeien. Zo is Nic bij de zus van zijn opa opgegroeid omdat zij alleenstaand was en geen kinderen had. Ik heb begrepen dat de band met zijn vader ook niet echt goed is, wat ook wel bleek uit het feit dat hij niet op zijn verjaardag was. Een vriendin van Levie Anne heeft tenslotte ook weer problemen met haar schoonfamilie. Haar man is zeeman en wanneer hij weg is laten ze haar duidelijk blijken dat ze het niet waarderen dat zijn salaris naar haar (en hun 3 kinderen!!) gaat in plaats van naar hun. Veel moeders willen dan ook niet altijd dat hun zonen trouwen, want dan valt er een inkomen weg.
Liefs Jolanda
-
20 Februari 2012 - 09:37
Iris B:
Hee lieve Jolanda,
Wat een verhaal! Gelukkig is het goed afgelopen. Wat bijzonder dat je zoveel tijd met de familie kunt doorbrengen en dat je het land, de mensen en de gebruiken dus op die manier leert kennen.
Blijf genieten meis!
Liefs, Iris. -
20 Februari 2012 - 09:52
Wouter:
Hoi Jolanda,
Zo dat is een akelige ervaring voor je ,hoop dat je het niet meer mee maakt !!!!
dus voor taan nog beter op je zelf en je spullen letten al daar (en de fam waar je verblijft ) na tuurlijk ook.
wij kunnen ons niet voor stellen dat je niet zo goed om gaat met je Fam toch!!!!
fijn en veilig verblijf nog daar.
gr wouter
-
20 Februari 2012 - 10:41
Anouk:
Nou dat klinkt allemaal errug spannend, maar hopelijk blijft het bij dit incident!
Zwaaiende mannen met pistolen klinkt zeker niet erg aangenaam.
Gelukkig dat het allemaal goed is afgelopen!
Liefs
Anouk -
20 Februari 2012 - 10:45
De Buuv:
Ha Jolanda,
Wow, wat een avonturen zeg! Jeetje...
En dan nog die kapper....ook een avontuur...misschien kun je wel een rolletje krijgen in de Filipijnse 'New Kids Turbo' ;)
Wel echt bijzonder dat je zo bent 'ingeburgerd' bij de familie daar! Lijkt me een heerlijk gevoel!
Nog maar iets meer dan een maand, he buuv! Geniet nog maar lekker!!
Liefs, Daan -
20 Februari 2012 - 11:07
Janny Veenema:
Hallo Jolanda
Zojuist je verslag gelezen, kippevel zeg wat die beroving betreft.
Je moet wel een ijskonijn zijn om dit te beleven.
Aardige mensen voor je met hun eigen gewoontes en ideeen he?
Heel leuk je verslag, we kunnen er van mee genieten.
Groetjes van mij. -
20 Februari 2012 - 18:04
Marleen:
Lieve Jolan,
je bent echt part of the family, zie je ook wel op de foto's. Echt leuk dat je dan echt de manier van leven mee krijgt. gelukkig ben je gespaard gebleven in het avontuur met die overvallers zeg! bah, wat een eng moment!! Geniet van je laatste maandje, voor j weet is het voorbij!
XXX Marleen -
21 Februari 2012 - 13:11
Kim 205:
Jeetje wat een avontuur!! Ben benieuwd naar je haar ;-) x Kim. -
21 Februari 2012 - 13:24
Iris KF:
Eigenlijk wilde ik hetzelfde schrijven als Iris B: over je avontuur dat je gelukkig kunt navertellen, over de familie, en dat je zekers moet blijven genieten, maar das dus niet meer origineel..
Dan vertel ik maar es eerlijk en oprecht, dat ik je mis, en dat ik niet hoop dat je toch stiekem bij die familie blijft wonen!
;) -
22 Februari 2012 - 10:28
Marloes:
Djolenda! Wat een avontuur zeg... Op dat moment vast niet grrrrappig maar achteraf een mooi en stoer verhaal. Het ziet er prachtig uit daar. Lekker genieten!
xx -
22 Februari 2012 - 18:31
Judith:
Hoi!! Alsof je ineens in een film belandde... Nare ervaring, maar gelukkig met goede afloop!! Wat geweldig dat je zo in het leven kunt duiken van de 'locals' daar. Heel veel plezier nog en pas goed op jezelf, kus Judith -
22 Februari 2012 - 21:30
Anneke:
Jemig Jo, wat heftig!! Zo blij dat het goed is afgelopen. Pfff...
en wat zonde van je haar :(
ik snap nu overigens wel waar 'het feestvarken' vandaan komt ;)
en erg bijzonder dat je van zo dichtbij het dagelijkse leven daar mee krijgt :)
Veel liefs en een knuffel xx -
24 Februari 2012 - 21:09
Saskia:
Jee, wat heftig zeg! Hoop dat je er wel van kunt slapen? Bijzonder zo met n familie op sleeptouw. Je lijkt wel in een totaal andere wereld te zijn! Ik heb nu alweer zin om bij te kletsen als je weer om de hoek woont. Veel plezier en blijf je intuitie volgen! Liefs, Saskia -
26 Februari 2012 - 05:14
Mary Lou:
Hoi Jolan, jeetje wat een verhaal! Super scary om bijna overvallen te worden. Gelukkig dat alles goed is gegaan! Ik vind het heel bijzonde dat je daar bij een lokale familie woont (droom van elke antropoloog zoals ik :-) ). Echt super gaaf. En je maakt het echte leven mee. Leuk! Geniet nog lekker! Liefs, Mary Lou -
28 Februari 2012 - 07:48
Karin:
Ha Jolanda, je hebt er echt een familie bij gekregen hè, en wat doen ze leuke dingen met je.
Gelukkig af en toe wat afgewisseld met wat spanning en actie!
Leuk dat varken, ik herinner me van Bali ook heerlijk babi Gulling (ik geloof dat dat de naam van het gerecht was). Een specialisteit uit de streek en heel lekker. Of eet jij alleen de garnering van het feestvarken. Groetjes, Karin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
