Normaal?!

Als jullie dachten niks meer van mij te horen totdat ik terug ben in Nederland hebben jullie het mis! Sinds ik weer bij de familie verbleef heb ik niet eerder de tijd gehad om een bericht te plaatsen en foto's up te loaden, dus vandaar dat het even duurde. Maar hier dan dus weer een extra lang verhaal.

Na de vlucht naar Cebu City (op het eiland Cebu) vanaf het eiland Palawan heb ik, na op het vliegveld te hebben geluncht, naar het immigratiebureau op het eiland Bohol gebeld om te vragen of mijn immigratiekaart al klaar was. Die bleek dus niet klaar te zijn, wat ik eigenlijk wel had kunnen weten... Want als ze zeggen dat het 2 tot 3 weken duurt voordat de kaart klaar is, weet ik inmiddels wel dat je dat op moet opvatten als minimaal 2 weken maar waarschijnlijk 6 of ergens daar tussenin. 'U kunt het beste dus volgende week nog maar een keer bellen' was het advies. Heb daarom maar gelijk de familie in Bohol gebeld om te zeggen dat ik toch niet rechtstreeks naar hen toe kwam (bij hen veranderen de plannen ook elke keer dus dat was geen probleem), heb een taxi naar het busstation genomen om daar een busje naar Moalboal te nemen. Ik had, samen met mijn tas, de hele achterbank voor mezelf dus ging ik lekker onderuit zitten. Na een half uurtje begon mijn maag echter een beetje te rommelen, dus ben ik maar rechtop gaan zitten. Na 45 minuten onderweg te zijn betrapte ik mezelf er op naar het dichtstbijzijnde te openen raam te zoeken voor het geval ik moest spugen, dus heb ik maar gevraagd of ik voorin mocht zitten waar ik eventueel zelf het raampje kon openen. Dus zijn we langs de weg gestopt maar werd er flink gediscussieerd door iedereen (door de woorden 'sick' en 'foreigner' wist ik wel zeker dat het over mij ging!) voordat iedereen uit moest stappen omdat ik van plek wilde ruilen. En ja hoor, na een uur onderweg te zijn heb ik het raampje opengedraaid, mijn hoofd naar buiten gestoken en mijn lunch en ontbijt er uit gespuugd. Ik schaamde me natuurlijk rot en bleef tussen het spugen door maar 'I am sorry' mompelen, maar de chauffeur wuifde dat een beetje weg en bleef gewoon met volle vaart doorrijden. Moet een mooi gezicht zijn geweest voor het dorp waar we door reden, zo'n kotsende uit het raam hangende buitenlander! :-? Toen ik eenmaal weer een beetje was bijgekomen probeerde ik de chauffeur duidelijk te maken dat ik ergens wilde stoppen waar ze water hadden zodat ik het busje schoon kon maken omdat de hele zijkant onder zat, maar alles wat hij zei was: 'don't worry, this is normal'. Of hij nou niet de juiste woorden in het Engels wist, of dat dit echt 'normaal' is weet ik niet, maar ik hoefde het in ieder geval niet schoon te maken van hem. Eenmaal in Moalboal aangekomen heb ik een tricycle naar het eerste de beste resort genomen wat ik kon vinden, en wat er comfortabel uit zag, en heb ik me even opgefrist om toch maar even wat lichts te gaan eten in het restaurant omdat ik wel honger had. Dit bleek helaas toch geen goed idee... 's avonds kwam namelijk ook dat er weer uit. Na een nacht goed slapen en een hele dag bij het zwembad liggen en weer een nacht goed slapen, kwam ik echter weer een beetje bij.

Daarna ben ik dus gewoon 2 keer gaan duiken: een keer om 9.00 uur en een keer om 14.00 uur. Toen we net van de eerste duik terug waren en wat zaten na te kletsen met een kopje thee en koffie er bij was er een hoop tumult op het terras naast de duikshop en kwam er ineens een kwade man met een wapen door de duikshop richting de openbare straat lopen. Iedereen dus in rep en roer, en ik helemaal.... Want dit is toch niet te geloven!? Dit is nou al de tweede keer in een paar weken dat ik een wapen van dichtbij zie!! Dat is toch niet normaal?! Gelukkig was het volgens de locals ook niet normaal dat hij en wapen bij zich had (want hoewel je een wapen in je huis mag hebben is er mee rondlopen illegaal), maar wist wel iedereen van de ruzie tussen die 2 betreffende mannen af en hadden ze blijkbaar wel vaker 'woorden' en gelukkig geen 'daden'.
Om van de schrik te bekomen ben ik tussen de 2 duiken door lekker bij het zwembad van mijn resort gaan liggen en heb daar geluncht. Na de lunch had ik nog tijd over om wat foto's te maken (dat had ik daar tot nu toe nog niet gedaan omdat ik me daar te slap voor voelde), dus ben ik mijn fototoestel en het flexibele statiefje uit mijn bungalow gaan halen. Het leek mij namelijk leuk om dat flexibele statiefje met mijn camera om het trappetje van het zwembad te klemmen en het fototoestel een heleboel foto's achter elkaar te laten maken zodat ik wat foto's van mezelf had als ik onder water langs kwam zwemmen. Dit leek een goed idee...totdat het statiefje, wat ik al 2,5 maanden zonder problemen gebruik, afbrak en mijn camera (die geen onderwatercamera is!) zo het zwembad in viel en naar de bodem van het 1.5 meter diepe zwembad zonk! Omdat ik nog op de kant stond om de camera in te stellen ben ik, na 2 keer luid k*t te hebben geroepen, het zwembad in gedoken om mijn camera op te vissen. Eenmaal weer op de kant durfde ik op geen een knopje te drukken (alhoewel de lens nog open stond), maar heb ik wel de 'memorycard' en de batterij er uit gehaald. Na een nachtje drogen ging de camera nog wel aan, maar daar bleef het dan ook bij... die was dus niet meer te gebruiken. Balen met een hoofdletter B dus!
Alsof dit allemaal nog niet genoeg was, stikte het ook nog eens van de Duitsers in Moalboal. In mijn resort zaten ook alleen maar oude Duitse stellen waarvan de mannen standaard enorme bierbuiken hadden en veel te kleine zwembroekjes droegen! Het was dus niet het beste gezelschap, maar ik voelde me in ieder geval wel lekker jong en slank naast hun. ;)

Omdat Moalboal dus niet helemaal een succes was (nou, het duiken was wel echt prachtig hoor!) ben ik op weg naar Dumaguette gegaan op het eiland Negros. Na 4 uur en een tricycle, bus, tricycle, boot en weer een tricycle rit was ik dan in de studentenstad van Negros. Er heen reizen was echter makkelijker dan een hotel vinden. Bijna alles bleek namelijk volgeboekt omdat de grootste universiteit van de stad 'graduation' (afstuderen) heeft en dus alle ouders en familie van de studenten naar de stad zijn gekomen voor de diploma uitreiking. Op zich wist ik al wel dat het 'graduation' was, want in de steden hangt het vol met 'graduation'-felicitatieposters, je kan overal 'graduation'-korting krijgen, de winkels hebben 'graduation'-uitverkoop, de hotels hebben 'graduation'-aanbiedingen, de kerken houden 'graduation'-diensten, de taartenwinkels verkopen 'graduation'-taarten etc. etc. Maar ik denk dan: op zich heel leuk dat ze het groots en feestelijk aanpakken, maar wat valt er nou eigenlijk te vieren als je na je afstuderen haast geen baan kan vinden en hoogstens €200,- in de maand gaat verdienen en daar nauwelijks van rond kan komen? Maarja, zo werken dingen hier nou eenmaal denk ik er dan ook maar achteraan. ;)
Na eindelijk toch een fatsoenlijk hotel te hebben gevonden, ben ik naar een ´shoppingmall´ gegaan om een nieuwe camera te kopen en te kijken of mijn 'memorycard' nog wel werkte. En gelukkig deed die het nog en was ik dus niet alle foto's die ik vanaf mijn aankomst op het eiland Palawan had gemaakt kwijt! Blijkbaar heb ik dus alleen ongeluk in Moalboal (en op de weg er heen...) en ben ik nu weer gewoon de geluksvogel die ik in de rest van de Filippijnen ook was! :)

Na een nachtje in Dumaguette ben ik naar de aangrenzende plaats Dauin gegaan. Dauin is de plek waarvandaan je kunt gaan duiken bij Apo Island, naar het schijnt een van de beste duikplekken van de wereld. Maar, eerst ben ik nog 2 duiken pal voor het resort waar ik verbleef gaan maken door met duikfles en al op je rug de zee in de lopen en eens te kijken wat er allemaal onder water te zien is wat je vanaf het strand niet kan zien. En dat is een hoop! Wederom heb ik weer de prachtigste vissen, de mooiste koralen en de meest bijzondere zeepaardjes gezien. En dat dus allemaal op 2 meter vanaf het strand...
De volgende dag ben ik samen met 5 anderen naar Apo Island gevaren om daar 3 duiken te maken. Dat het een van de mooiste duikplekken van de wereld schijnt te zijn, geloof ik trouwens meteen! Het is niet te beschrijven hoe prachtig de onderwaterwereld daar is (en ik heb helaas dus geen foto's want heb nog steeds geen onderwatercamera), maar misschien krijg je een beetje een idee als ik zeg dat ik wel 3 schildpadden van 2 meter heb gezien... Niet normaal hoe geweldig! En oja, als op de terugweg er ook nog een paar dolfijnen met de boot meezwemmen dan weet je gewoon: deze dag (of misschien wel deze reis?!) kan niet meer beter! :)
Behalve nagenieten van de duiken, en elke avond een verschillende massage in de spa (ik heb een 'hot stone', Thaise massage en een aromamassage uitgeprobeerd), heb heb ik verder niet veel gedaan in Dauin. Heerlijk!

Vanuit Dauin heb ik weer een jeepey naar Dumaguette genomen om daar de ferry naar het eiland Bohol te nemen om weer naar de familie te gaan. Die kwamen me met de multicab ophalen en alles was al gauw weer vanouds. Lola had me trouwens zo gemist dat we 's avonds een kwartier hand in hand op de bank hebben gezeten en ze de dagen erna steeds vanalles in het Filippijns tegen me begon te kletsen. :)
Tijdens de eerste paar dagen dat ik weer bij de familie logeerde zijn we weer met de auto op pad gegaan voor het zaakje dat Levie Anne en haar partners hebben. Soms ga ik gewoon mee als er transacties met klanten worden gedaan (wat overigens nooit op een kantoor gebeurd maar in 'shoppingmalls', bij hen thuis als ze nog in pyjama lopen, bij iemand anders thuis, langs de weg etc....), maar vaak ga ik gewoon een beetje de buurt verkennen als we ergens zijn waar we nog niet eerder zijn geweest omdat niemand ooit weet hoe lang de afspraak gaat duren en het anders wel een beetje saai wordt voor mij. Zo ga ik dan bijvoorbeeld pootje baden op een strandje als we bij de kust zijn (zie foto's), of ga ik lekker in de zon zitten. Zo ben ik op een dag ook even tussendoor naar het immigratiebureau gegaan om mijn immigratiekaart op te halen die eindelijk klaar was. Zij verenigen het nuttige trouwens ook altijd met het aangename, dus gaan we tussen het 'werk' door naar verkopers van vers gevangen krabben (zie foto) en stoppen we om even van het uitzicht of de zonsondergang te genieten en er foto's van de maken (zie foto's). Wanneer er een bijzondere kerk is, wordt er ook altijd een kaarsje aangestoken of een ritueel uitgevoerd (zie foto). Zijn ze dol op hier!

Omdat lolo vrijdag jarig was, zijn we dat zaterdag gaan vieren bij een bron die ze in 2 zwembaden laten lopen, waardoor je heerlijk koel vers zwemwater hebt. Natuurlijk werd er dit keer ook weer een hoop eten meegenomen en was er een geroosterd varken besteld (nouja, een geroosterd biggetje omdat we maar met 'weinig' waren deze verjaardag). Een taart mocht natuurlijk ook niet ontbreken en omdat ze hier echt dol zijn op zoetigheid hadden we er wel 2: eentje met 'Happy 75th birthday lolo Jose' en eentje met 'Happy 87th birthday lolo Jose'. De ene was door Levie Anne besteld en had dus de juiste leeftijd (87 jaar) en de andere was door een vriendin besteld en omdat die niet wist hoe oud lolo werd had ze maar gegokt. Ze zat er dus maar 12 jaar naast.... :)

De volgende dag zijn we naar Cabilao Island gegaan. Hoewel het al een paar dagen duidelijk was dat we op zondag zouden gaan, werden de plannen echter pas definitief op het moment dat we echt gingen. ;) Afspraken over de tijd van vertrek of de precieze activiteiten van de dag worden hier namelijk niet echt gemaakt en ik heb het dan dus ook helemaal losgelaten om me er druk over te maken waar we die dag heen gaan of wat we nou precies gaan doen. Het heeft, zo heb ik gemerkt, trouwens ook helemaal geen zin om van te voren te weten wat de plannen zijn, want die veranderen toch nog een keer of 5 waardoor je haast nooit doet wat ze zeiden dat we die dag gingen doen. Ik zorg daarom gewoon dat ik altijd klaar zit met spulletjes voor allerlei gelegenheden (bijvoorbeeld een bikini in het geval we gaan zwemmen, een korte broek in plaats van een rokje als we misschien iets actiefs gaan, genoeg zonnebrand voor als we veel buiten zijn, etc...) en houd altijd maar de vroegste tijd die wordt genoemd aan om op te staan. Maarja, zo kan het dus ook gebeuren dat ik op de dag dat we naar Cabilao Island gingen om 6.00 uur op stond omdat we om 7.00 uur zouden vertrekken, maar dat ik om 8.00 uur nog in mijn eentje beneden op de bank zat te wachten en dat om 8.30 uur Levie Anne en Nic thuis kwamen terwijl ik dacht dat ze dus nog boven lagen te slapen. Bleek dat ze ineens hadden bedacht dat ze nog voer naar hun varken moesten brengen waardoor ze om 5.55 uur van huis waren vertrokken en nu pas terug waren. Voordat we vertrokken moesten we echter ook nog op Sheila (een vriendin) en haar oudste zoon en een neefje wachten en werd de moeder van Nic ook nog opgehaald, want die had ook wel zin om mee te gaan. Ondertussen arriveerden Brian en Ding (vrienden) ook nog, waarna we het eten in de multicab konden laden en er met z'n 12-en (!!) in stapten om dus uiteindelijk om 11.30 uur te vertrekken.
Op Cabilao Island hebben we heerlijk geluncht, gerelaxt, gezwommen, gesnorkeld, schelpen gezocht en heb ik nog gedoken en een zeldzaam paar millimeter groot zeepaardje gezien. :)
Op de terugweg hebben we als avondeten bij Angel's burgers gegeten (zie foto's). Hoewel ik er in mijn eentje nooit zou zijn gaan eten ben ik, sinds ik er de eerste keer met de familie ben gaan eten, een groot fan van Angel's burgers geworden! Elke keer als we langs een Angel's burger rijden, vragen Levie Anne en Nic dan ook of we moeten stoppen om een 'cheese burger with egg' te bestellen, haha.
Na de stop bij Angel's burgers zijn we echter als een speer naar huis gereden, omdat het onwijs hard ging regenen en onweren. En omdat de multicab open is en er voor mij alleen nog ruimte was om te staan (wat ik helemaal prima vind!), ben ik dan ook zeiknat geregend. Ik maakte me trouwens wel een beetje zorgen dat ik steeds maar het hoogste punt was in de omgeving, maar doordat ze kinderen zo gezellig aan het zingen waren heb ik er gelukkig niet heel de rit over in gezeten. :)

Dat plannen bij de familie pas kort van tevoren definitief worden bleek echter ook weer toen we op de boot naar Cabilao Island zaten. Ik had al meerdere malen laten weten dat ik op dinsdag van Tagbilaran (de hoofdstad van Bohol) naar Manila zou vliegen, maar Levie Anne vroeg dus ineens of ik eigenlijk al een ticket had voor die vlucht. Ze moesten namelijk naar Cebu City (op het eiland Cebu) voor de medische controle voor haar moeder (die heeft een hersentumor gehad) en ze wilden eigenlijk vanavond nog de veerboot nemen, omdat er 's morgens vroeg geen boot gaat waar de auto op mee kan. Omdat ik ondertussen wel een beetje in kan schatten hoe lang dingen hier duren, was ik er wel van overtuigd dat we niet 's avonds meer zouden gaan en dat ik dus niet ineens hoefde te beslissen wat ik ging doen. En inderdaad, 's avonds bleken we toch de vroege boot van die volgende morgen te nemen (die ineens toch ging). Heb dus maar snel mijn vliegticket omgeboekt, omdat ik ook wel mee wilde op dit uitje en ik anders alleen in het huis zou zitten tot en met dinsdag en niemand me naar het vliegveld kon brengen. We zouden om 5.00 uur moeten vertrekken om daar om 6.00 uur met de auto in de rij te gaan staan, dus had ik wekker om 4.00 uur gezet. Maar, je raadt het al, om 5.00 uur was er dus nog niemand beneden.... Om 5.30 uur zijn we echter toch met grote haast vertrokken om bij de haven aangekomen te ontdekken dat nou juist op maandag de rij voor auto's niet om 6.00 uur maar om 8.00 uur sluit. Hadden we mooi nog de tijd om bij een stalletje te ontbijten, wat rond te lopen en foto's te maken bij de haven van Catagbacan.
Na een 2 uur durende boottocht zijn we op het eiland Cebu aangekomen en in een vis restaurant gaan eten wat helemaal van bamboe is gemaakt en midden in de blauwe zee staan. Best bijzonder om al heen en weer schuddend te lunchen terwijl die bamboehut aan alle kanten piept en kraakt! Helemaal omdat ze de vissen die je besteld in netten naast het restaurant hebben zwemmen en al het eten dus heerlijk vers is.
Vervolgens zijn we doorgereden naar de 'Miraculous Mama Mary of Simala Monastery', ofwel naar een klooster en een kathedraal met een huilend beeld van Maria. Ik vroeg me al af waarom de hele familie een lange broek aan had die dag, maar dat was dus voor dit bezoek aan het huilende beeld waar je fatsoenlijk voor gekleed moest zijn. Ik heb dus maar mijn sjaal om mijn middel geslagen (want had een korte broek aan) en heb samen met hen kaarsen gebrand, gebeden, een briefje geschreven aan 'Mama Mary', in de rij aangesloten om het huilende beeld te zien en het bijbehorende museum bekeken. Hoewel ik best nuchter kan zijn, deed het me toch best wel wat om daar te zijn, moet ik zeggen. Er hing namelijk toch een bijzondere sfeer vond ik. En weet je wat ik op mijn briefje aan 'Mama Mary' heb geschreven? Ik heb haar gevraagd om me te helpen en me te begeleiden om net zo vriendelijk en gastvrij naar anderen te zijn als de familie naar mij is, zodat ik het goede wat ik heb ontvangen terug kan geven aan anderen op deze wereld. Wat het is toch niet normaal hoe gastvrij die familie is?
Na in Cebu City langs de dokter te zijn geweest voor de moeder van Levie Anne, de berg naast de stad op te zijn gereden om bloemen te bekijken (die groeien daar alleen in de bergen vanwege het tropische klimaat) en te hebben gegeten zijn we 's avonds op zoek gegaan naar het appartement van een van de Amerikaanse (in Bohol wonende) zakenpartners (die ook een vriend is) van Levie Anne. Hij had namelijk aangeboden dat we daar konden overnachten, want dat scheelde weer hotelkosten en het appartement stond toch leeg. Nu was dat appartement alleen alles bij elkaar denk ik 25 m2 groot en stond er 1 bed en 1 bank in.... en wij waren met 7 personen. Maar, omdat ik ondertussen ook wel weet dat alles goed komt hier, heb ik me niet druk over gemaakt over waar ik op zou slapen en toen een andere vriend die ook in de appartementencomplex woont met matjes aan kwam zetten dacht ik dat ik daar wel een nachtje op door kon brengen. Maar Nic heeft gewoon het matras van de boxpring afgehaald, waardoor ik samen met de moeder van Nic op het matras heb geslapen. De zoons van Levie Anne (Vince en Lance) sliepen samen op de bank (wat heel bijzonder scheen te zijn, want ze vechten elkaar de tent uit) en de moeder van Levie Anne heeft samen met Levie Anne en Nic op het onderstel van de boxpring gelegen. Hoewel het matras echt goed lag en ik oordoppen in had, had ik toch de grootste moeite om in slaap te komen. Want hoewel de Filippijnen gewend zijn hun bed te delen en met de hardste herrie (zoals KTV) nog kunnen slapen, kan ik dat niet. :-? Ik had dus last van: elk toiletbezoek (en iedereen moest minstens 1 keer), de tekenfilmpjes die Lance en Vince tot 1 uur 's nachts aan het kijken waren terwijl ze aan het gamen waren, de wekker die de moeder van Levie Anne vergeten was uit te zetten en waar zij heerlijk doorheen sliep en ik niet, de airco die heel hard bromde en het snurken van Nic. Was dus gebroken de volgende morgen! Maarja, ik ben weer een ervaring rijker dacht ik maar en het was toch wel gezellig zo met z'n allen.
Op dinsdagmorgen hebben ze me na het ontbijt afgezet op het vliegveld van Cebu, waar ik natuurlijk nog maar net op tijd aan kwam omdat het ontbijt wat langer duurde dan 'gepland'.

De vlucht naar Manila verliep gelukkig voorspoedig en na een lange taxirit door het drukke verkeer naar de hipste wijk kon ik om 17.00 uur inchecken. Omdat ik ondertussen helemaal scheel keek van het slaapgebrek (na 2 dagen voor niks vroeg opstaan, een duik en 1 nacht haast geen oog dicht te hebben gedaan) heb ik mijn eerste avond in Manila, na ergens te hebben gegeten lekker op bed tv liggen kijken en ben ik vroeg gaan slapen in mijn luxe hotel (waar elke morgen een krantje voor mijn deur ligt en met een zwembad en fitnessruimte op de 35e verdieping :) ).

Vandaag en morgen rest me nog maar een ding te doen.... winkelen! En dat gaat me volgens mij best lukken in de vele 'shoppingmalls' die ze hier hebben. Bij de dure merken zal het vaak alleen maar 'windowshopping' worden, maar ik ga zeker ook een kijkje nemen bij de betaalbare grote merken. :) Nu maar hopen dat ze wat kleding betreft mijn maat hebben, want met schoenen is dat niet altijd het geval heb ik vandaag al wel gemerkt. :(

Vrijdag vertrekt mijn vlucht om 11.05 uur (plaatselijke tijd), waardoor ik dus eigenlijk al om 8.00 uur op het vliegveld moet zijn. Maar... ik zit er aan te denken om uit te proberen of ik laat in kan checken waardoor ik weer op een wachtlijst kom te staan als het vliegtuig overboekt is (net als op de heenweg) waardoor ik dus misschien nog een nachtje hier kan blijven. Gewoon, omdat ik mijn hart heb verloren aan dit land en afscheid nemen moeilijk gaat worden en ik het dus uit wil stellen als het kan.......

Liefs Jolanda

ps. Land dus als het goed is vrijdag om 18.50 uur op Schiphol (KL0804).