Genieten in het kwadraat

Vanuit de hoofdstad van het eiland Palawan (Puerto Princessa) ben ik, de dag nadat ik er met het vliegtuig was aangekomen, naar Sabang gegaan. Omdat openbaar vervoer hier allemaal erg vroeg vertrekt, was ik dus ook al om 6.00 uur op om de bus van 7.00 uur te kunnen halen. Maar eenmaal bij het busstation bleek er geen bus te gaan, maar stond er wel een jeepney op het punt van vertrek die dus al helemaal volgeladen was. Maar er was nog precies plek voor 1 persoon.... op het dak! Ik dus heel soepel het dak op geklommen terwijl mijn tas voorop op de jeepney werd gehesen, waarna een 3 uur durende rit door de bergen naar de westkust van het eiland kon beginnen. Na 10 minuten had ik echter al zo'n zere billen door de tralies waar ik op zat dat ik hoopte dat er al snel geen gevoel meer in zou zitten. En inderdaad, na 20 minuten was alle gevoel verdwenen en kon ik van het prachtige uitzicht genieten. :)

In Sabang aangekomen waren alle resorts en restaurantjes verlaten en kon je dus nergens inchecken of eten en waren alle net aangekomen backpackers dus maar een beetje aan het rondhangen. Later bleek dat, omdat het zondag was, bijna alle locals in de kerk zaten. En omdat er een belangrijke pastoor uit Manilla speciaal naar Palawan was gekomen, duurde de dienst ook nog eens heel de dag waardoor er dus zowat niemand aan het werk was die dag. Tijdens de lunchpauze kwam de familie van het resort waar ik wilde inchecken echter aangerend om vervolgens in 20 minuten in een razend tempo een aantal kamers schoon te maken en iedereen in te laten checken om vervolgens weer terug naar de kerk te rennen. Eten bestellen kon pas weer na een uur of 18.00 toen de kerkdienst af was gelopen. Maarja, ik heb gewoon wat snacks gegeten die ik nog in mijn tas had en heb de middag gebruikt om uit te vinden wat nou precies de procedure was om een 'permit' te krijgen om de ondergrondse rivier te kunnen bekijken en ik ben naar de mangrove gegaan.
Samen met een gids en de man die roeide ben ik dus ongeveer een uur over een rivier door de mangrove gevaren en heb ik slangen, hagedissen, mooie vlinders en natuurlijk verschillende mangrovebomen gezien. Echt prachtig (zie foto's en filmpje)!
Maar, ik was naar Sabang gekomen om de ondergrondse rivier te bekijken waar zo ongeveer in heel de Filippijnen reclame voor wordt gemaakt en waarvoor de president een campagne is gestart om het op de lijst van wereldwonderen te krijgen. Om een 'permit' te krijgen heb ik echter het volgende moeten doen: ik ben op de dag dat ik aan kwam in Sabang in de rij gaan staan bij het 'tourist office'. Daar werd me verteld dat ik een betaalbewijs van mijn resort nodig had om me op een lijst te kunnen schrijven en dat ik om 14.00 uur terug moest komen omdat ze dan met die lijst begonnen. Tijdens het inchecken heb ik dus om een betaalbewijs gevraagd, waarop ze bij mijn resort reageerden of ze nog nooit hadden gehoord dat ook maar een toerist dit nodig had waardoor ik dus ook ging twijfelen of ik het wel goed had begrepen. Maar ik had toch een of ander bonnetje gekregen. Voor de zekerheid ben ik dus maar weer terug naar het 'tourist office' gegaan om te checken of ik het juiste bewijs had zodat ik later niet voor niks in de rij hoefde te staan. Dat had ik inderdaad, maar hoewel ze de inschrijflijst in haar hand had, moest ik om 14:00 uur terugkomen. Om 14.00 uur ben ik dus weer in de rij gaan staan om mijn naam op de lijst te zetten. De volgende morgen ben ik weer in de rij gaan staan om mijn naam af te laten vinken op de lijst, waarna ik een formulier in moest vullen. Met dit formulier moest ik weer in een rij gaan staan om voor de 'permit' te betalen. Vervolgens kon ik in de rij aansluiten voor de balie waar je je 'permit' kreeg, waarna ik die bij een andere balie kon laten stempelen. Nu had ik mijn 'permit' in handen en kon ik in de rij gaan staan om voor een boot te betalen die me naar de ondergrondse rivier zou brengen. Toen ik ook eenmaal daarvoor had betaald, kon ik wachten totdat ik aan de beurt was om de boot te nemen. Anderhalf uur nadat ik die morgen in de eerste rij was gaan staan, kon ik dus eindelijk op pad. Maar, het was het waard. Ook de ondergrondse rivier was prachtig!
Later bleek trouwens dat de toeristen die in Puerto Princessa een tour boeken voorrang krijgen op degenen die naar de ondergrondse rivier vanuit Sabang zelf willen, omdat er maar een beperkt aantal boten tegelijk op de rivier kan. Als iemand me dat nou even in Puerto Princessa had verteld, had ik gewoon een tour geboekt en was ik daarna in Sabang gebleven. Maarja, dan had ik wel de mooie rit op de jeepney gemist! Geluk bij een ongeluk dus dat niemand me dat had verteld...

Vanuit Sabang heb ik, gelijk na het bezoek aan de ondergrondse rivier, een 'banka' (boot) naar het kleine Cacnipa Island genomen. Samen met 4 Fransen, de kapitein en twee andere kerels zijn we in een kleine 'banka' met ongelooflijk luide motor de zee op gegaan. Na een paar minuten werd ik helaas al gek van het harde geluid en ben ik met mijn handen over mijn oren gaan zitten. Toen betrok echter ook nog de lucht, begon het te regenen en werden de golven maar groter en groter. Gelukkig bood de kapitein me sigarettenfilters als oordopjes aan en bleven we nog enigszins droog onder het zeil wat de andere kerels uitdeelden, maar het leek wel een wildwaterbaan waar we in zaten. Eenmaal vlak bij het eiland sloeg het weer weer helemaal om: de zee werd rustig en de zon begon weer te schijnen. Dus toen we op het strand en in het resort aankwamen was iedereen verbaasd dat we zo sip keken en dat we blij waren dat de 3 uur durende boottocht voorbij was, haha. :)
Op Cacnipa Island staat trouwens maar een resort met een paar bungalows en wat kamers en is er maar een strandje. Het voelt dan ook een beetje als een onbewoond eiland waar je samen met wat andere toeristen aan bent gespoeld. Veel is er niet te doen, behalve zwemmen, in de hangmat hangen en in het restaurant eten. Het hoogtepunt was daarom het uitzetten van jonge schildpadjes (zie filmpjes en foto's) de eerste avond! De eigenaar van het resort zoekt namelijk naar verlaten schildpaddeneieren, neemt ze mee, laat ze uitkomen, verzorgt de schildpadjes tot ze oud genoeg zijn en zet ze dan weer uit in zee. Verder is er ook haast geen bereik met je telefoon en elektriciteit is er alleen door middel van een 'generator' van 18.00 uur (zonsondergang) tot 21.30 uur, maar daarna ging iedereen toch eigenlijk wel naar bed.

Vanaf Cacnipa Island heb ik me af laten zetten in Port Barton (deze boottocht duurde gelukkig maar 45 minuten en het weer was prima!) waarvandaan ik een jeepney naar Roxas moest nemen om daar over te kunnen stappen op een busje naar mijn volgende bestemming in het noorden van Palawan: El Nido. Omdat de vorige rit op het dak van een jeepney me erg goed was bevallen, wilde ik dat deze rit ook wel weer. Na nog geen 10 minuten onderweg te zijn werden er echter een paar varkens op het dak gehesen (zie filmpje) die de hele weg hebben liggen gillen van de stress, wat ik ze natuurlijk niet kwalijk kan nemen maar wat wel door merg en been ging. Na 15 minuten onderweg te zijn werd ik ook nog flink ondergescheten door een vogel. Maar omdat het geluk schijnt te brengen heb ik het maar met een grote glimlach van mijn decollete geveegd. De weg was ook echt een stuk slechter dan tijdens de vorige rit, dus had ik na 30 minuten onderweg te zijn al flinke blauwe plekken op mijn benen en rug. De 1,5 uur daarna heb ik echter weer genoten van de rit...

Eenmaal in El Nido aangekomen had ik zin in een luxe kamer, gewoon omdat je jezelf af en toe eens moet verwennen. ;) Nou, een luxe resort heb ik gevonden: Cadlao Resort. Het kostte wat meer dan dat ik eigenlijk uit zou moeten geven aan een accomodatie, maar dan heb je ook wat! Cadlao Resort ligt 10 minuten lopen van het overvolle centrum van El Nido vandaan en bestaat uit een aantal bungalows waarvan de inrichting niet zou misstaan in de VT wonen. De kamers hadden een heerlijk bed, supergoede kussens, een mooie badkamer met inloopdouche met warm water, slippertjes, een goede kast met kluis, supermooie gordijnen die ik thuis ook wel zou willen hebben en een geruisloze ventilator aan het plafond die me dus niet uit mijn slaap hield. Verder was er in het resort nog een 'infinity pool' (is oneindig zwembad daar de juiste vertaling van??), een restaurant met uitzicht op Cadlao Island en niet onbelangrijk: 24 uur per dag stroom doordat ze zonnecollectoren op het dak hadden. Dit in tegenstelling tot El Nido zelf: daar was alleen stroom van 16.00 tot 22.00 uur door middel van 'generators', omdat er dagen geen gewone stroom was. Oja, natuurlijk waren er ook nog hangmatten en een zeer goede service. Zo lag er bijvoorbeeld een paraplu op mijn balkon toen het 's morgens even regende. Stel je voor dat ik nat werd tijdens de 1,5 minuut durende wandeling naar het restaurant voor het inbegrepen ontbijt! Al met al zat ik tijdens mijn verblijf in El Nido dus met mijn hoofd in de wolken door al dat genieten. Het was echt genieten in het kwadraat van de luxe en de mooie omgeving!

Op de eerste hele dag dat ik in El Nido ben gebleven ben ik naar een 'Full Moon party' op een klein onbewoond eilandje gegaan. Het was niet het feestje wat ik me er van had voorgesteld (je hoort altijd van die wilde verhalen uit Thailand enzo), maar desondanks was het ook daar weer genieten. Genieten van de boottocht naar het prachtige witte strandje, genieten van het lekkere buffet, genieten van het delen van reisverhalen met anderen en genieten van de band die vooral zelf heel erg aan het genieten was van het spelen. Ik zat dus weer met mijn hoofd in wolken door al dat genieten. :) Maar gelukkig haal ik mijn hoofd af en toe ook uit de wolken door iets onhandigs te doen, zoals toen ik aan kwam op de 'Full Moon party'... Als je met een boot gaat, moet je eigenlijk altijd van het strand de zee inlopen en het trapje van de boot opklimmen. Als je van de boot af gaat moet je dus dat trapje weer af om door de zee het strand op te lopen. Dit kan alleen best lastig zijn als de golven het trapje laten wiebelen en de boot dus ook heen en weer gaat (en je ook nog bagage in je hand hebt die niet nat moet worden) waardoor het mij de ene keer dus soepeler af gaat dan de andere keer. Toen ik de boot af wilde gaan om het eiland waar de 'Full Moon party' werd gehouden op te lopen leek het mij handig om achterstevoren te gaan omdat de boot nogal deinde en je dan de trap ook met je handen vast kan houden. Maarja, voor ik het wist gleden mijn beide benen vooruit van de sport waar ik op stond af. Zat ik daar dus klem tussen 2 sporten! Mijn benen kwamen niet op de grond en doordat ik met volle vaart was uitgeleden zaten mijn heupen aardig klem tussen de zijkanten. Zie daar maar eens elegant uit te komen als je een rokje draagt! Ik kan je vertellen: dat gaat niet... ;)

Naast het vele relaxen en een beetje rondlopen in El Nido heb ik ook nog 'Island Hopping' gedaan in de 'Bacuit Archipelago', de eilandengroep voor de kust van El Nido. Je gaat dan een hele dag met een 'banka' langs allerlei verborgen strandjes en grotten op de eilandjes, waar je dan kan zwemmen en snorkelen. De lunch bestaat uit verse vis, sate (van varkensvlees) en inktvis van de barbecue, en natuurlijk uit rijst want de 'Pinoy' (zo noemen de Filippinos zichzelf) kunnen echt niet zonder. Omdat ik meer van de zee bij El Nido wilde zien, ben ik ook nog een dag gaan duiken met Palawan divers. Heb de mooiste vissen gezien, waarvan de 'clown triggerfish' toch wel mijn favoriet is (zie foto)! Ook deze dag heb ik weer op een prachtig verlaten strandje geluncht.

Omdat ik toch niet alleen maar de zee en eilandjes wilde zien heb ik ook nog een motor met chauffeur, waarvan ik de naam na 3x vragen nog niet had begrepen en er dus niet meer naar heb gevraagd, gehuurd. Samen zijn we naar een 'hot spring', Nacpat Beach (een verlaten strand) en een waterval gegaan. Dat de 'Pinoy' niet echt goed weten hoe je geld aan toeristen kan verdienen, blijkt wel uit het feit dat ze wel reclame maken voor bijvoorbeeld de 'hot spring', maar er vervolgens niets mee doen. De 'hot spring' bleek namelijk alleen een 'hot spring' ergens tussen de bosjes waar je moeilijk kan komen en waar je niet in kan zwemmen omdat het te 'hot' is, waardoor we dus na 1 minuut rondkijken en het nemen van wat foto's daar wel klaar waren. Het verlaten witte strand (Nacpat Beach) was echter geweldig en het zwemmen in de waterval was ook heerlijk en verkoelend. Zeker omdat we een uur door de bossen onder de bloedhete zon hadden omgelopen omdat mijn chauffeur 'niet meer helemaal zeker wist hoe we moesten lopen'. :)

Gisteren morgen ben ik weer terug naar Puerto Princessa gegaan (5 uur durende rit in een busje) en ben ik nog langs een piepklein en stoffig museum over de archeologische geschiedenis van Palawan en een krokodillenboerderij, waar ze ook nog wat andere beesten hebben, geweest. En omdat ik altijd wel in ben voor iets geks heb ik een krokodilletje vastgehouden en een 'binturong' op mijn nek genomen (zie foto's - En nee, ik heb mijn broek niet open laten staan. De knoop is er gewoon af en mijn andere korte broek is te vuil om aan te trekken. De knoop zit er inmiddels wel weer aan!).

Over een uur vlieg ik weer terug naar het eiland Cebu waarvandaan ik dan weer terug naar het eiland Bohol moet om die immigratiekaart op te halen die ik 3 weken geleden heb aangevraagd. Wat de plannen daarna zijn, weet ik nog niet. Ik weet echter wel dat ik er nog he-le-maal niet aan wil denken dat ik over 2 weken al weer terug naar Nederland ga....

Liefs Jolanda

ps. Dit keer extra veel foto's en wat filmpjes!